صبح داشتم به این فکر میکردم که ما انسانها چگونه بر برخی مشکلاتمان که تصور می کنیم لاینحل است غلبه می کنیم ؟ ما راه زندگیمان را چند در صد با عقاید ، افکار و تجارب خودمان انتخاب می کنیم .

آیا ما همان قدرکه در شناخت دیگران و محیط اطرفمان وقت میگذاریم ، بر شناخت خودمان تفک میکنیم؟

وقتی تنها هستیم ، گفتگوی درونیمان پیرامون چه چیزی است؟

مخاطبان وبلاگم اکثراً کسانی هستند که خود یا یکی از عزیزانشان دچار سرطان هستند و طی جستجو با وبلاگم آشنا می شوند... مدتهاست چیزی مرا وسوسه می کند که بعد از این همه سال کار با این گروه از آدمها ، آنچه را که خود از سرطان و درمانهایش می شناسم را با شما در میان بگذارم.

احساس می کنم ، اکنون وقت آن رسیده است که حقایق دیگری را از این واقعیت قرن با شما باز گو کنم.

آیا مرا همراهی می کنید؟ تا به حال گله ای نداشته ام که چرا مخاطبانم بعد از خواندن مطالب ، نظری در مورد وبلاگ نمی دهند . چون معتقدم من همه این نوشته ها را برای دل خودم می نگارم و قلبا از اینکه میتوانم در سطح وسیع تری به دیگران کمک کنم احساس رضایت میکنم.

اما این بار از شما میخواهم مرا همراهی کنید .... آنچه که بعد از این با هر کدام از شما شاید جداگانه درمیان خواهم گذاشت ، تنها اختصاص به خودتان دارد ... و برای دیگری مفید نخواهد بود....

با خودتان خلوت کنید... کمی تامل کنید و خیلی صادقانه آنچه را که در خلوتتان ذهنتان را اشغال میکند را برایم بنویسید... یا خصوصی بنویسید یا ایمیل کنید.... میخواهم وجه دیگری از حقایق مرتبط با سرطان را با شما در میان بگذارم.... منتظرم

 خواننده گرامی سلام ؛ 

با تواضع و ادب ...سایت "ایران انکو" پیرامون موضوعات سرطان به قلم نگارنده  افتتاح شد .

بازدید ، نظرات و نوشته های شما دلگرمی بخش خواهد بود.